Sinds enige jaren wordt Marijke’s werk bepaald door een streven naar een analoge vormentaal, die verband houdt met levensvraagstukken die door het Zen Boeddhisme worden opgeroepen. Hierbij laat ze zich leiden door de cycli van tijd, natuur en ruimte. De opkomende en ondergaande zon, de wisselende seizoenen, hoe wij ons daartoe verhouden.

Ze verkent de diepere onzichtbare lagen die zich manifesteren in onze onderbewuste geest. Het gaat niet om het mooiste of het meest perfecte beeld. Het gaat om het aardse – de materialiteit en organisatie van de wereld om ons heen, onze natuur – die ons naar de onderlinge relatie van alle dingen leidt.